Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Erich Fromm uznaje w tej pracy dychotomie istnienia Boga i ateizmu jako niewłaściwą; reformując ją na rzecz rozróżnienia humanizmu oraz autorytaryzmu.
Religia może być źródłem nerwic pod swoją autorytarną, nie znosząca sprzeciwu formą w której wymaga od „wiernego” ukorzenia się i odebrania sobie wszelkiej substancjalności - też religia może stać się źródłem w swym wymiarze humanistycznym, kierując człowieka na etyczną drogę, nadając mu wiary w siebie i odtrącając go od pogaństwa.
Ciekawa praca, pełna ciekawych uwag

Erich Fromm uznaje w tej pracy dychotomie istnienia Boga i ateizmu jako niewłaściwą; reformując ją na rzecz rozróżnienia humanizmu oraz autorytaryzmu.
Religia może być źródłem nerwic pod swoją autorytarną, nie znosząca sprzeciwu formą w której wymaga od „wiernego” ukorzenia się i odebrania...

Rozwiń

Zwiń

Jak zawsze - Erich Fromm daje przyjemne odświeżenie oraz nadzieję na lepsze jutro, mieszając krytyczną analizę współczesności wraz z receptami, które pozwolą człowiekowi na życie prawdziwie autentyczne, pełne miłości, wrażliwości oraz wspólnotowości. Aktualny konsumpcjonizm jest przykrywką dla znużonych i zmęczonych życiem ludzi XX (i XXI!) wieku - różnorodność wyboru przedmiotów daja pozorną wolność, która ukrywa absolutny brak autentyczności życia.

Jak zawsze - Erich Fromm daje przyjemne odświeżenie oraz nadzieję na lepsze jutro, mieszając krytyczną analizę współczesności wraz z receptami, które pozwolą człowiekowi na życie prawdziwie autentyczne, pełne miłości, wrażliwości oraz wspólnotowości. Aktualny konsumpcjonizm jest przykrywką...

Rozwiń

Zwiń

Najprzyjemniejsza praca Marcusego, która kondensuje w sobie skrótowo wiele interesujących koncepcji jakie znajdowały się w „Człowieku jednowymiarowym” czy „Erosie i cywilizacji” - bardzo polecam jako pierwszą książkę poświęconą Marcuse!

Najprzyjemniejsza praca Marcusego, która kondensuje w sobie skrótowo wiele interesujących koncepcji jakie znajdowały się w „Człowieku jednowymiarowym” czy „Erosie i cywilizacji” - bardzo polecam jako pierwszą książkę poświęconą Marcuse!

Aktualne społeczeństwo wykształciło nową zasadę rzeczywistości tj. „zasadę wydajności”, która stała się nowym paradygmatem jaki kieruje wszelką społeczną aktywnością - stała konieczność zwiększania wydajności systemu jest przetwarzana i utrwalana w tym społeczeństwie niczym mantra, staje się najważniejszą kwestią w naszym życiu; politycy, wszechobecne reklamy, postacie ze świata rozrywki utrwalają w nas „fałszywe potrzeby” konsumpcyjne, presje bycia ciągle wydajniejszym a równocześnie konstytuują absurdalność aktualnego systemu. Cała ta irracjonalność obecnej organizacji doprowadziłaby prędko do jego autodestrukcji, gdyby nie jego wysoka efektywność (w jego własnym paradygmacie) tj. wydajności - ciągły wzrost wydajności i niekończące się wytwarzanie nowych potrzeb w umysłach obywateli stanowi podstawę tego cyrku.

Tak przedstawia się świat w wizji Herberta Marcusego, świat jednowymiarowy, sprowadzony do ideologii systemowej i mimo że wiele tez w niej zawartych wydawało mi się bardzo trudnych lub przesadzonych w swojej dystopijności - to nie dało się odrzucić od siebie wrażenia wielkiej bliskości obrazu jaki przedstawił Marcuse, nie dało się nie odczuć przekonania, że jest to bolesna prawda o świecie.

Według niego - społeczeństwo tak produktywne i tak zautomatyzowane jak nasze, już dawno byłoby gotowe na wkroczenie w nową erę, gdzie obowiązek pracy zostaje „zniesiony” a najbardziej pokrzywdzeni przez los mają jak przetrwać; kluczową kwestią do wprowadzenia tego porządku nie jest dalszy rozwój skupiony na wydajności tylko duchowa przemiana jaką będzie przeniesienie swojej uwagi z efektywności - na człowieka.

Aktualne społeczeństwo wykształciło nową zasadę rzeczywistości tj. „zasadę wydajności”, która stała się nowym paradygmatem jaki kieruje wszelką społeczną aktywnością - stała konieczność zwiększania wydajności systemu jest przetwarzana i utrwalana w tym społeczeństwie niczym mantra, staje s...

Rozwiń

Zwiń

Opracowanie filozofii Herberta Marcusego wzbogacone (jak to często bywa w książkach z tego okresu) nieustannym korygowaniem filozofa przez autora opracowania we wszystkich sferach, gdzie jego filozofia jest niezgodna z marksizmem-leninizmem. Z tego też powodu autor niejednokrotnie wyraża swoje niezadowolenie z faktu, że Marcuse potępia realny socjalizm i nie dostrzega różnicy między realnym socjalizmem a kapitalizmem. M.in. autor zauważa, że socjalizm musi podlegać zasadzie wydajności, ażeby stworzyć realia prawdziwie socjalistyczne i w ten sposób zarzuca niesłuszne potępianie socjalizmu - jednakże sam autor nie zauważa ironii całej sytuacji, ponieważ legitymizuje aktualny porządek obietnicą cudownej przyszłości; dokładnie to samo czyni zasada wydajności w systemie kapitalistycznym (!), swoją krytyką raczej dowodził tylko trafności analiz Marcusego.
Abstrahując już od konkretnych treści krytycznych (aczkolwiek nieraz sensownych) autora opracowania: ta książka była wyjątkowo treściwa a polemika w niej sprawiała wrażenie autentycznej, sięgającej do głębi oraz źródeł - w przeciwieństwie np do „Erosa i rewolucji” Szewczyka, gdzie sam cytat z Marksa czy Lenina był już obciążeniem samym w sobie przeciw filozofii Marcusego.

Opracowanie filozofii Herberta Marcusego wzbogacone (jak to często bywa w książkach z tego okresu) nieustannym korygowaniem filozofa przez autora opracowania we wszystkich sferach, gdzie jego filozofia jest niezgodna z marksizmem-leninizmem. Z tego też powodu autor niejednokrotnie wyraża s...

Rozwiń

Zwiń

Niepozorna, malutka książeczka, nie została zapisana przez żadnego filozofa czy teoretyka a jednak przypadkowe spotkanie z tą pozorną „makulaturą” pozwoliło mi na krótki moment przenieść się myślami do swojego „zagubionego raju” czy też odkryć te swoją cząstkę dziecięcości, gdzie nie rozważa się czy warto być dobrym czy nie, gdzie nie debatuje się o sensie ekologii czy kulturowym charakterze miłości oraz małżeństwa - pozostaje to wszystko kwestiami nie podlegającymi dyskusji, motywującymi do lepszego, pełnego miłości i wiary w siebie życia, do cieszenia się chwilą oraz cieszenia się innymi. Ten zbiór właściwie poetyckich aforyzmów był bardzo przyjemny i relaksujący. Oprócz swojego silnie moralnego przekazu to autor też nie ucieka w konformizm - stoi na twardym stanowisku, wbrew otaczającej rzeczywistości, by radykalnie poddać się miłości.
Świetna, krótka i sympatyczna

Niepozorna, malutka książeczka, nie została zapisana przez żadnego filozofa czy teoretyka a jednak przypadkowe spotkanie z tą pozorną „makulaturą” pozwoliło mi na krótki moment przenieść się myślami do swojego „zagubionego raju” czy też odkryć te swoją cząstkę dziecięcości, gdzie nie rozwa...

Rozwiń

Zwiń

Slavoj Zizek piszę mniej więcej tak jak i mówi a też i mówi zazwyczaj to samo co, gdy piszę - dlatego też praca była o tyle zaskakująca, że nie kryło się w niej żadne zaskoczenie, ot zebrane standardowe wybiegi myślowe Źiźka. Praca opiera się na pytaniach skierowanych do Źiźka i jego odpowiedziach: skupia się na kierunku w jakim idzie świat, jak powinna wyglądać rewolucja, jak powinien wyglądać postęp i dużo analiz aktualnej (w tamtym czasie) sytuacji politycznej. Źiźek, jak to ma w zwyczaju, oferuje pewną różnorodność swoich myśli, ciekawe podejścia oraz ciekawe uwagi, jednak zazwyczaj na tyle abstrakcyjne czy przesiąknięte lacanizmem lub heglizmem by bardzo słabo utrwalały się w pamięci.
Już teraz, bezpośrednio po przeczytaniu książki (czy też nawet w trakcie czytania) zastanawiałem się co mi zostanie z analizy „kawy bez kofeiny” czy „pochwały nieagresywnej przemocy” - przykry wniosek był taki, że zapewne ćwiartka tego.

Mimo tej, w moim odczuciu, „niepraktyczności” i luźności większości treści tej książki to była ona sympatycznie, przystępnie zapisana i niemalże pochłonąłem ją w jednym posiedzeniu - może być to ciekawa lektura na plażowanie, bystra acz nie na tyle by się przy niej szczególnie męczyć.

Slavoj Zizek piszę mniej więcej tak jak i mówi a też i mówi zazwyczaj to samo co, gdy piszę - dlatego też praca była o tyle zaskakująca, że nie kryło się w niej żadne zaskoczenie, ot zebrane standardowe wybiegi myślowe Źiźka. Praca opiera się na pytaniach skierowanych do Źiźka i jego odpow...

Rozwiń

Zwiń

Mimo, że Herbert Marcuse uchodzi powszechnie za „neomarksistę” to praca sama w sobie bardzo skromnie odnosi się do Marksa i marksistowskiego żargonu - dużo bardziej za to opiera się na psychoanalizie, która stanowi podstawę wszelkich wniosków tej pracy. W konsekwencji: praca raczej nie zadowoli zbytnio nikogo, kto nie odnajduje przyjemności czy prawdy w psychoanalitycznych rozważaniach - wszystko Marcuse wyciąga z tez Freuda o popędowej naturze człowieka, represywności kultury, tłumieniu libido itd.
Dla mnie, jako dla sceptyka freudyzmu, cała ta praca to był męczący bełkot, który nieprzyjemnie zderzył się z moją intuicją, jakoby Marcuse był powiewem świeżości w lewicowej myśli

Mimo, że Herbert Marcuse uchodzi powszechnie za „neomarksistę” to praca sama w sobie bardzo skromnie odnosi się do Marksa i marksistowskiego żargonu - dużo bardziej za to opiera się na psychoanalizie, która stanowi podstawę wszelkich wniosków tej pracy. W konsekwencji: praca raczej nie zad...

Rozwiń

Zwiń